നീർമാതളപൂവ് സുഗന്ധം പരത്തുന്നു..

ആമിയുടെ ഓർമ്മകൾക്ക് പതിമൂന്ന് ആണ്ടായെന്നത് മറന്നു പോയിരുന്നു. ഒരു വാട്സപ്പ് സ്റ്റാറ്റസ് കണ്ടപ്പോഴാണ് അതോർത്തത്.

പുന്നയൂർകുളവും നീർമാതളവും കാവും നാലപ്പാട്ട് തറവാടുമൊക്കെ മലയാള സാഹിത്യലോകത്തിനെന്നും ഗൃഹാതുരതയാണ്. ആ നീർമാതളച്ചോട്ടിലേക്ക് മലയാളിയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോയത് ആമി ആയിരുന്നു.

സ്നേഹിക്കാനും സ്നേഹിക്കപ്പെടാനുമുള്ള മനുഷ്യന്റെ സഹജമായ ആഗ്രഹത്തെയാണ് മാധവിക്കുട്ടി എഴുതി കാണിച്ചത്. ''പ്രകടമാക്കാത്ത സ്നേഹം നിരർഥകമാണ്; പിശുക്കന്റെ ക്ലാവ് പിടിച്ച നാണ്യശേഖരം പോലെ ഉപയോഗശൂന്യവും.'' നീർമാതളം പൂത്ത കാലത്തിൽ വരച്ചിട്ട ഈ വരി ആ സ്നേഹമതത്തിന്റെ സുവിശേഷമാണ്. ചരിത്രം രാജാക്കന്‍മാരുടെയും യുദ്ധം ചെയ്തവരുടെയും മാത്രം കഥയല്ല; സ്നേഹിച്ചവരുടേയും കഥയാണ്. സാധാരണ മനുഷ്യരുടെ കഥ" ആ സ്നേഹമാണ് മാധവിക്കുട്ടിയെ രേഖപ്പെടുത്തിയതും.

''ലക്ഷ്മിദേവിക്ക് കമല, ഇന്ദിര, രമ തുടങ്ങിയ പര്യായനാമങ്ങൾ ഉള്ളതുപോലെ മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ജീവിതത്തിലെ അവസ്ഥാ ഭേദങ്ങൾക്ക് ഇണങ്ങി നാം അവരെ കമലാദാസെന്നും സുരയ്യ എന്നും വിളിച്ചുപോന്നു; പരിമളം തൂകുന്ന പൂക്കളുടെ അതിഹൃദ്യമായ ഒരന്തരീക്ഷം അവരുടെ പേരുകൾ ഉൾകൊള്ളുന്നുണ്ട്'' :- അഴീക്കോട് മാഷ് പറഞ്ഞതാണ്. മാധവിക്കുട്ടിയുടെ പല കഥകളും ഈ ദ്വന്ദവ്യക്തിതത്വത്തെ മുന്നോട്ട് വച്ചു എന്നു വിശ്വസിക്കാനാണിഷ്ടം. ദേഹവും ദേഹിയുമില്ലാത്ത ഒരു പ്രിയതമനെ അവർ കാണിച്ചു തന്നിട്ടുണ്ട്.

മാധവിക്കുട്ടിക്കെതിരായ വിമർശനങ്ങളുടെ കാതൽ മലയാളിയുടെ പൊള്ളയായ മൂല്യബോധ സങ്കൽപങ്ങളാണ്. പെണ്ണെഴുത്തിൽ ആവിഷ്കാര സ്വാതന്ത്ര്യം ഇത്രയിടം വരെ മതിയെന്ന മലയാളിയുടെ ചിന്തയുടെ ബഹിർസ്ഫുരണമാണ് ആ വിമർശനങ്ങൾ. ആണെഴുത്തിൽ ഇത്തരം വേലിക്കെട്ടുകൾ അശേഷം ഇല്ല. അവന്റെ ഭാവന ഏതു സീമയും ലംഘിക്കാം. ആ സ്വാതന്ത്ര്യം സ്ത്രീക്കില്ല. ആ രീതിശാസ്ത്രത്തോടുള്ള നിരന്തരകലഹമായിരുന്നു ആമിയുടെ രചനകൾ.

നീർമാതളം ഒരാഴ്ചത്തേക്ക് മാത്രമാണ് പൂക്കുന്നതെന്നു അവർ എഴുതി. എന്നാൽ ഇവിടെ ഒരു നീർമാതളപൂവ് മണ്ണിൽ വീണ് ഒരു വ്യാഴവട്ടം പിന്നിട്ടിട്ടും വർദ്ധിത ശോഭയോടെ സുഗന്ധം പരത്തുന്നു..

ഡെറിൻ രാജു